به قلم دکتر احمدرضا نیک کار اصفهانی (دبیر اسبق فدراسیون فوتبال و قائم مقام پیشین باشگاه پرسپولیس)

هر زمان در کشور عزیزمان ایران بحث فوتبال و مستطیل سبز به میان می آید، توجه میلیونها جوان فوتبالدوست به چالشهای فراروی این ورزش جلب می گردد.

لیکن فوتبال ما از نظر کارشناسی و دیدگاه صاحب نظرانی که طی سالیان سال دلسوزانه برای این ورزش پرطرفدار کار کرده اند نه تنها هیچگونه پیشرفتی نداشته بلکه روز به روز طرف سقوط گام برداشته است.

شاید در برهه ای از زمان به جام جهانی در طی چند دوره صعود کرده ایم که خوشحالی مردم را در برداشته اما توفیق و گام موثری را برای ایجاد زیرساخت مناسب برای فوتبالمان دارا نبوده است.

نگاهی گذرا به وضعیت استادیومهای کشور مبین این مطلب است که در کشورمان طی ۳۰ سال اخیر حتی یک استادیوم استاندارد نساخته‌ایم در تهران بزرگ و به اصطلاح پایتخت چنانچه مشکلی برای استادیوم آزادی به وجود نیاید معلوم نیست در کدام استادیوم قادر خواهیم بود فوتبال ملی یا باشگاهی پرسپولیس یا  استقلال را برگزار کنیم.

اصفهان که مرکز صنعت و هنر است نیز فاقد یک استادیوم استاندارد می باشد و ۲۵ سال است که یک استادیوم نقش جهان را مسئولان در تلاشند تکمیل کنند که تا این زمان محقق نشده است.

ناچارا سپاهان که یک باشگاه ریشه دار با بیش از ۵۰ سال سابقه درخشان در فوتبال می باشد باید ۸۰ کیلومتر رفت و برگشت به فولادشهر را با انجام یک مسابقه تحمل کند.

در شیراز استادیوم حافظیه با سابقه نزدیک به نیم قرن تنها استادیوم موجود در این شهر است که دیگر شرایط برگزاری یک مسابقه فوتبال استاندارد را ندارد.

در هر حال آنچه باعث تأسف است این است که سالیانه چند صد میلیارد تومان در فوتبال هزینه می گردد اما امکانات موجود هیچگونه تناسبی با این هزینه ها ندارد.

می توان به این نتیجه رسید که در سال جاری حدود ۸۰۰ میلیارد تومان در فوتبال هزینه می گردد که بر فرض چنانچه ۱۸ تیم لیگ برتری هر کدام به طور متوسط ۱۲ میلیارد تومان هزینه کنند و ۳۶ تیم لیگ یک هر کدام ۸ میلیارد تومان هزینه کند جمع اعداد ۲۸۸ و ۲۱۶ میلیارد تومان بالغ بر ۵۰۴ میلیارد تومان فقط برای لیگ برتر و لیگ یک برای یک سال هزینه می گردد.

حال چنانچه هزینه های تیمهای ملی در رده نوجوانان، جوانان، امید بزرگسالان را هم عدد تقریبی ۱۰۰ میلیارد تومان و برای فوتبال شهرداری، ارتش، سپاه، دسته دوم، دسته سوم، فوتبال باشگاهی استانی، آموزش و پرورش، کارگردان و آموزشهای عالی را هم عدد تقریبی ۲۰۰ میلیارد تومان در نظر بگیریم، جمع این اعداد ۸۰۰ میلیارد تومان هزینه فوتبال در یکسال خواهد بود و این در حالی است که هنوز باشگاهی همچون پرسپولیس، استقلال، سپاهان، حتی از یک زمین تمرین مناسب هم برخوردار نیستند و ما طی ۳ دهه در فوتبال سرگردان و سردرگم و همواره یک سیکل معیوب را تکرار کرده ایم.

مدیریت غیرحرفه ای و فاقد برنامه، عدم استفاده از افراد کاردان و مدیران با تفکر اقتصادی مجموعا اجازه نداده که فوتبال ما رشد کند. با وجود اینکه از نظر مالی حرفه ای عمل کرده ایم اما از نظر مدیریتی فقط مدیران ما مدیران هزینه بوده اند و هیچگونه راهکار علمی، کاربردی و اقتصادی برای فوتبال کشورمان ارائه نداده اند یا حتی قبول نداشته اند که در این زمینه از فکر و اندیشه متخصصان و مدیران شایسته استفاده نمایند.

اعتراض به اینکه چرا فوتبال ما باید ۵/۲ سهمیه در آسیا داشته باشد اعتراض بیهوده ای است چرا که ما از داشتن حتی ۲ استادیوم استاندارد در کشور عاجزیم و یا حداقل از شهرهای بزرگ کشورمان از داشتن هتل ۵ ستاره محروم هستیم، چگونه انتظار داریم که سهمیه بیشتری در فوتبال آسیا داشته باشیم. اینکه ما در کنفدراسیون فوتبال آسیا AFC هیچگونه قدرتی چانه زنی نداریم و برای خود جایگاهی که شایسته کشورمان به دست نیاورده ایم، چیزی جز عملکرد ضعیف خودمان نیست.

حال بهترین راه این است که واگذاری مسئولیتهای فوتبال نه تنها در فدراسیون بلکه در باشگاهها نیز در اختیار مدیران کارآمد قرار گیرد، حتی خصوصی سازی در فوتبال هم بدون ایجاد زیرساخت مناسب و برنامه ریزی مدیریت کارتا تا ۱۰۰ سال دیگر هم اتفاق نخواهد افتاد.

حالا باید چه کنیم؟ با یک اتفاق نظر و آن این که مدیران فعلی در فوتبال با بهره گیری از جنبش متخصصان اجازه دهند این افراد با فکر و اندیشه خود راه نجات فوتبال کشورمان را عملی سازند.

مسئولان محترم در تلاش باشند افرادی را در رأس فوتبال ملی و باشگاهی قرار دهند که تفکر برنامه ریزی و مدیریتی و شناخت کامل نسبت به این ورزش پرطرفدار داشته باشند.

با یک برنامه ریزی مناسب ۴ ساله و ایجاد زیرساختهای حرفه ای می توانیم موفق عمل کنیم و فوتبال هزینه بر را به یک فوتبال درآمدساز تبدیل کنیم و قله های صعود فوتبال کشورمان را با وجود این همه نیروهای جوان و مستعد در زمان کوتاه فتح نماییم و سرافرازی کشور و ملت عزیزمان ایران را در میادین جهانی شاهد باشیم.

به امید اینکه وزیر محترم و مسئولان مربوطه ورزش با اقدامات موثر و پسندیده آنچه را شایسته میهن و ملت عزیزمان است، انجام دهند.