خبرگزاری ایپنا / وی که ۲۰ سال سن دارد و اهل روستای پشتکوه بخش مشکان از توابع شهر ستان نی ریز است شنبه  افزود : بر این باورم که معلولیت محدودیت نیست از این رو در صورتی که حمایت شوم هم در مسابقات پارا آسیایی ۲۰۱۸جاکارتا و هم در مسابقات پارالمپیک ۲۰۲۰ ژاپن پرچم پرافتخار کشورم را به اهتزاز در خواهم آورد.
غوری گفت: از ۱۴ سالگی به رشته دو و میدانی علاقه مند شدم و طی این مدت نیز ۱۴ مدال رنگارنگ در کشور کسب کردم.
وی اضافه کرد: از سال ۹۵ به اردوی تیم ملی دعوت شدم و از آنجا که انگیزه زیادی برای بدست آوردن پیراهن تیم ملی داشتم تمرینات خود را فشرده تر کردم و در سال ۹۶ پس از کسب رکورد ورودی به عضویت تیم ملی در آمدم.
این قهرمان ادامه داد: در خانواده ای ۹ نفره بزرگ شدم که علاوه بر پدرم ۲ برادر و یک خواهر دیگرم نابینا هستند و در بدترین شرایط روزگارمی گذرانیم چرا که پدرم که نان آور خانواده است به دلیل نابینایی نمی تواند کاری انجام دهد.
وی افزود:درروستای ما امکانات ورزشی برای معلولان وجود ندارد اگرچه یک زمین فوتبال و یک سالن ورزشی برای افراد عادی ساخته شده اما برای نابینایان این امکان وجود ندارد.
غوری با انتقاد از مشکلاتی که در مسابقات پاراآسیایی امارات برایش به وجود آمد گفت: بی نظمی در این مسابقات موج می زد و زمان محدودی برای انجام ۲ مسابقه دریک روز داشتیم و بدون استراحت پس از اینکه مدال طلای ۱۰۰ متر را کسب کردم با فاصله اندکی در پرش طول شرکت کردم که به دلیل خستگی مدال طلایم تبدیل به نقره شد.
وی گفت: در این مسابقات هفت مدال طلای ورزشکاران ایرانی را با آوردن بهانه، ندادند که من هم به رغم اینکه در ۲۰۰ متر اول شدم و در حال خوشحالی کردن بودم اما مسئولان مسابقات گفتند مدال طلا به شما تعلق نخواهد گرفت و اعتراض سرپرست ایران هم به جایی نرسید و از یک مدال طلا محروم شدم با این حال خوشحالم که توانستم پرچم کشورم را در امارات با همه محدودیت به اهتزاز درآورم که لذت زیادی داشت.
وی افزود: هم اینک در سال آخر دبیرستان نمازی شیراز تحصیل می کنم و دوست دارم تحصیلات دانشگاهی را ادامه دهم اما از آنجا که پس از پایان دبیرستان باید خوابگاه شوریده را ترک کنم نمی دانم باید کجا زندگی کنم و شاید هم به دلیل همین محدودیت نتوانستم وارد دانشگاه شوم چون دیگر خوابگاهی به من تعلق نمی گیرد.
غوری ادامه داد:خواهر نابینایم فوق لیسانس علوم قرآنی است وحافظ سی جزء قرآن است اما بیکاراست و زمانی که فارغ التحصیل شد همه خوشحال بودیم که یک نفر وارد بازار کار می شود و دست ما را می گیرد اما این امر میسر نشد و او بیکار است و تعجب می کنم که کسی که حافظ کل کلام خداست چرا باید بیکار باشد؟
وی گفت: از رئیس جمهوری می خواهم نگاه ویژه ای به معلولان داشته باشند و به فکر سر پناهی برای ما باشند تا با خیال راحت بتوانم تمرینات و درس را دنبال کنم و هم در تحصیل و هم در ورزش برا ی کشورم افتخار کسب کنم و من این توان را دارم.
وی افزود : پاداشی که در حین مسابقات پاراآسیایی به ما دادند بسیار ناچیز بود و نتوانستم انطور که دلم می خواهد برای خانواده ام سوغاتی بخرم و شرمنده آنها شدم اگر چه فدراسیون ورزش نابینایان نهایت همکاری را کرد و از آنها سپاسگزارم.
این ورزشکار نابینای قهرمان گفت: این قهرمانی حاصل تلاش و همکاری معلمان مدرسه ، پدرو مادرم و مربی من عبدالرضا نوحه خوان است که وقت زیادی برای من صرف کرد تا مدال طلا و نقره کسب کنم و از هاشم حاصلی به عنوان دونده همراه نیز تشکر می کنم.
فاطمه شمشیری مادر علیرضا که به عنوان همراه دست فرزندش را همیشه در دست دارد گفت: براثر کمبود امکانات بهداشتی در روستای پشتکوه بخش مشکان نی ریز ،چهار فرزندم به دلیل بیماری، بینایی خود را از دست دادند با این حال شکرگزار خداوند هستیم و خوشحالم که فرزند نابینایم نام ایران را در دنیا طنین انداز کرد.
وی اضافه کرد: از مقامات می خواهم هم اینک که فرزندم برای کشورش افتخار کسب کرد به فکر سرپناهی برای ما باشند چرا که در شیراز هیچ کس نداریم و همسرم نابینایم هم قادر به کار کردن نیست و باید خرج هفت سر عائله را که چهار نفرشان نابینا هستند، تامین کند.
علیرضا غوری در رقابت های پارا آسیایی ۲۰۱۷ امارات که بیست و سوم آذر ۹۶ پایان یافت در ماده ۱۰۰ متر مدال طلا گرفت و در ماده پرش طول هم به مدال نقره دست یافت.
تیم ملی دو و میدانی نابینایان و کم بینایان جوانان ایران در این مسابقات با ۱۲ ورزشکار و با کسب ۱۱ مدال طلا ،پنج نقره و پنج برنز به کار خود پایان داد.
کاروان ورزشی ایران در این مسابقات در ۱۰ رشته ورزشی شرکت داشت.